آشنایى با احکام ویژه ی اصناف و گروه های اجتماعی، براى دست‏اندرکاران آن ضرورى و براى مراجعه کنندگان به گروه ها و مشاغل، نیاز قطعى و براى افراد اهل مطالعه، دانشی اجتماعى و دینى است.

طرح پژوهشى فقه و زندگى، که با سفارش «ستاد احیاء امر به معروف و نهى از منکر» و همّت «پژوهشکده امر به معروف ونهی ازمنکر» شکل گرفته، پاسخى به نیازهاى بشر، در همه عرصه‏هاى زندگى است.

مجموعه حاضر نقطه پیوند «فقه» و «زندگى» است؛ و چگونگى ارتباط و تأمین معیشت حلال را به مسلمانان و صاحبان مشاغل گوناگون مى‏آموزد و فقه را از تئورى به‏عمل نزدیک مى‏سازد.

کتاب حاضر هجدهمین شماره از این مجموعه است و به احکام و آداب اخلاقی مربوط به جامعه بانوان، اختصاص یافته است.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

چادر در صورتی در میان ایرانیان معمول است در میان جامعه ی عرب ها معمول نبوده، ولی چیزی شبیه نیمه چادر رایج بود که ظاهرا منظور از جلباب هم که در ایات قران امده همین است.چیزی که نه مثل مقنعه و روسری کوتاه و نه مثل چادر خیلی بلند است، این چادر شاید تا کمر و کمی پایین تر می رسیده است و ان بزرگواران از ان استفاده می کردند. عرب ها لباسی داشتند به نام درع که پیراهنی وسیع استو ملحفه ای که همان چادر بوده است و مقنعه از روایات استفاده می شود. این بزرگواران هر سه پوشش فوق را داشتند.

مقنعه را سر می کردند و درع را هم که پیراهن گشادی بود و تا پشت پا می رسید و استین هایش بلند و گشاد بودهو مقنعه ان چادری بوده که به خودشان می پیچیدند.در اداب نمازگزار هم امده که زن در موقع نمازاگر بخواهد حجاب کاملی داشته باشد از مقنعه و درع و ملحفه استفاده کند.

بنابر نقل تاریخ کیفیت حجاب حضرت فاطمه به هنگام خروج از منزل و ایراد خطبه ی معروف خود در مسجد چنین بوده؛ مقنعه را به سر خود پیچیده و سر و صورت و تمام بدن را با جلباب پوشانید و در میان جمعی از زنان قوم خود به طرف مسجد حرکت نمود.